นิทานชุด "🐥นกน้อยเจ้าปัญญา🐤"
ตอนที่ ๑ "🐸กบน้อยเพื่อนเกลอ🐸"
🌳ณ ชายป่า บนต้นไม้ใหญ่ เป็นที่อยู่อาศัยของนกน้อย นกน้อยที่มีขนสดสวย งดงาม เป็นประกายใต้แสงอาทิตย์ นกน้อยเริ่มหัดบินเมื่อสองสัปดาห์ก่อน และบัดนี้ เธอสามารถบินได้อย่างแข็งแรง บินได้ระยะไกลขึ้น บินอย่างอิสระเสรีใต้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
วันนี้ วันที่ท้องฟ้าสดใส ปุยเมฆขาวลอยละล่อง นกน้อยได้บินออกจากรัง เธอนึกถึงเพื่อนของเธอ ที่บึงน้ำแห่งหนึ่งค่อนข้างห่างไกลจากต้นไม้ใหญ่ที่เธออยู่
ท่ามกลางแสงแดดอ่อน และสายลมพัดโชย เธอได้บินมาถึงบึงน้ำ เกาะบนกิ่งไม้ริมบึง เธอเริ่มร้องเพลงอันไพเราะหาเพื่อนของเธอ
🎼"น้ำแข็ง" จ๋าเธออยู่ไหน
โปรดจงได้มาเล่นกัน
บึงน้ำนี้เธอและฉัน
ร่วมแบ่งปันมิตรไมตรี🎼
ทันใดนั้น มีกบน้อย ตัวอ้วนกลมตัวหนึ่ง
ค่อยๆโผล่ตัวพ้นจากน้ำ ส่งเสียงร้อง อ๊บๆ
พอเห็นนกน้อยที่ส่งเสียงเพลงร้องเรียกหา เจ้ากบตัวอ้วนที่ชื่อ "น้ำแข็ง" ก็กระโดดขึ้นมาอยู่บนใบบัว ยิ้มอย่างร่าเริง พร้อมกับตอบรับขับขานเป็นบทเพลงในท่วงทำนองภาษากบว่า
🎶 อ๊บ อ๊บ อ๊บ
"เพียงออ" เรามาแล้วจ้า
ไม่รอช้าอยากพบเธอ
เมื่อวานก่อนฉันรอเก้อ
ไม่ได้เจอเธอสองวัน🎶
หลังจากทักทายกันตามปะสาเพื่อนต่างสายพันธุ์กันได้สักครู่ นกน้อย "เพียงออ" กับ เจ้ากบตัวกลม "น้ำแข็ง" ก็ตกลงใจที่จะเล่น "ซ่อนแอบ" กันบริเวณบึงน้ำแห่งนั้น
"เราจะนับหนึ่งถึงสิบนะ น้ำแข็ง"
นกน้อยหลับตาพร้อมกับส่งเสียงบอกเพื่อน
"ไม่เอา นับหนึ่งถึงยี่สิบ"
กบน้อยส่งเสียงทักท้วงมา
"ก็ได้ เอานะ หนึ่ง สอง สาม..."
นกน้อยส่งเสียงนับ ส่วนกบน้อยตัวกลม
ก็กระโดดจ๋อมลงน้ำ ดำผุดดำว่าย ไปซ่อนตัวที่ใต้ใบบัวอีกใบหนึ่ง ไม่ไกลจากที่เดิมนัก โผล่หัวออกมาเล็กน้อย ตาใสจับจ้องไปที่นกน้อย
"ยี่สิบ... เอาละนะ"
นกน้อยนับเสร็จ ก็บินออกตามหาเพื่อนกบน้อยของเธอ
"อยู่ไหนน้า!!!" เสียงนกน้อยร้องหา
"อ๊บ อ๊บ" กบน้อย ส่งเสียงหลอกล่อ แล้วดำลงไปใต้น้ำไปที่ใต้ใบบัว
ส่วนเจ้านกน้อย ได้ยินเสียงแต่หาตัวเพื่อนไม่เจอ ก็บินไปเกาะกิ่งไม้บนที่สูง
แล้วก็หลบเงียบๆอยู่บนนั้น ตาก็จ้องสังเกตุไปที่บึงน้ำ
ส่วนกบน้อยตัวกลม ที่หลบอยู่ใต้ใบบัว
ตาก็แอบมองออกไป แต่ไม่เห็นนกน้อยเสียแล้ว ครั้นคอยฟังเสียงนกน้อย ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร จึงเผลอโผล่ตัวออกมาจากใต้ใบบัว
ทันใดนั้น นกน้อยก็บินออกจากกิ่งไม้ ก็ส่งเสียงทักลั่น
"นั่น!!! เราหาเธอเจอแล้ว "น้ำแข็ง" อยู่นี่เอง"
เจ้ากบน้อย ตกใจ หงายท้อง เท้าชี้ฟ้า
แล้วเพื่อนรักทั้งคู่ ก็หัวเราะชอบใจไปด้วยกัน
"มาเล่นอย่างอื่นกันดีกว่า น้ำแข็ง
"เล่นอะไรดีล่ะ เพียงออ"
"น้ำแข็ง เรามาแข่งกัน ใครไปถึงกอบัวตรงโน้นก่อนชนะ"
"ได้เลยเพียงออ เอานะ หนึ่ง สอง สาม"
ว่าแล้ว เจ้ากบตัวกลม ก็ว่าน้ำอย่างเร็ว ไปยังกอบัวตรงริมตลิ่ง ในขณะที่นกน้อย ก็กระโดด โดยไม่ใช้ปีกช่วยในการบิน ไปตามใบบัวทีละใบ
นั่นเป็นกติกาที่ทั้งสองเกลอ ตั้งกันไว้ในการละเล่นแต่ละครั้ง
ในทันใดนั้นเอง ก่อนที่กบน้อยตัวกลมจะไปถึงดอกบัวที่เป็นจุดหมาย ก็ปรากฎเงาทะมึนบดบังท้องฟ้า นกกระสาสีขาวตัวหนึ่งได้กางปีกและโฉบลงมาที่ริมตลิ่ง หมายจะจับเจ้ากบน้อยเป็นอาหาร
ในขณะเดียวกัน ท่ามกลางความตระหนกของกบน้อย เจ้านกน้อยก็กางปีก เข้ามาปกป้องเพื่อนรักอย่างไม่เกรงกลัว
"กระสา ท่านจะทำอะไร?" นกน้อยถาม
"ข้าก็จะจับ เจ้ากบตัวนี้เป็นอาหารนะสิ"
"เราให้ท่าน ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก นั่นเป็นเพื่อนของเรา"
"เจ้านกน้อย เจ้ากล้าหาญมาก แต่เจ้าตัวเล็กแค่นี้ จะมีอะไรมาหยุดข้าได้เล่า"
"กระสา ท่านแน่ใจหรือว่าในบึงน้ำแห่งนี้ ท่านตัวใหญ่ที่สุด?"
" แน่นอนสิ เจ้านกน้อย ข้ายังไม่เห็นว่าจะมีใครตัวใหญ่กว่าข้าเลย บริเวณบึงน้ำนี้"
"แล้วท่านจะได้เห็น กระสา!!! มาเถอะ
ท่านมาพบเพื่อนเรา"
แล้วนกน้อย ก็บินนำนกกระสาใหญ่
มายังบริเวณต้นตับเต่า กลางกลุ่มต้นตับเต่า จะมีบริเวณว่างเป็นวงกลม น้ำในที่นั้นจะใสราวกับกระจก แล้วร้องท้าทาย กระสาว่า
"กระสา ท่านจงไปเกาะบนตอไม้ที่เห็นอยู่นั้น แล้วมองลงไปเถิด ท่านจะเห็นเพื่อนของเราที่ตัวใหญ่กว่าท่านรออยู่ เกรงแต่ท่านจะเห็นแล้วตกใจเท่านั้น"
กระสา รู้สึกไม่พอใจ จึงโผบินไปจับตอไม้นั้นแล้วมองลงไป ทันใดนั้น กระสาก็เห็นนกที่ใหญ่กว่าตนเอง มองจ้องมา กระสารู้สึกตกใจและโกรธ จึงกางปีก ทำท่าทางดุร้าย
แต่กระสาก็ต้องตกใจหนักขึ้น เมื่อพบว่า
วิหคใต้ท้องน้ำ ก็กางปีกที่ดูใหญ่โตกว่ามัน และทำทางคล้ายจะเข้ามาทำร้ายมัน
กระสาจึงร้องเสียงแหลมเล็ก และโผบินขึ้นจากบึงน้ำนั้นอย่างตระหนก
นกน้อยได้ที จึงร้องบอกไล่หลังไปว่า
"เห็นไหมล่ะ กระสา เราเตือนท่านแล้ว
อย่าลืมนะ ที่บึงนี้ เรามีเพื่อนที่ตัวใหญ่ แข็งแรง และดุร้ายกว่าท่าน ท่านอย่ามาที่นี่อีกหล่ะ ไม่งั้นเราจะบอกให้เพื่อนเราไล่จิกท่านทันที"
กระสาไม่ตอบ แต่กลับบินหนีลับตาไปอย่างรวดเร็ว
นกน้อย รีบบินกลับมาหา เจ้ากบน้อยตัวอ้วน ซึ่งบัดนี้ หายตกใจแล้ว และได้กล่าวกับนกน้อยว่า
"เพียงออ เราขอบใจเธอมากเลยนะ ถ้าไม่ได้เธอ เราคงเป็นอาหารของกระสาไปแล้ว"
"ไม่เป็นไร น้ำแข็ง เพื่อนกันก็ต้องดูแลกันสิ"
"อย่างไร เราก็ต้องขอบใจเธอนะ เพียงออ"
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้เล่นกันตามประสาเพื่อน จนกระถึงตอนเย็นใกล้ค่ำ นกน้อยจึงเอ่ยขึ้นว่า
"น้ำแข็ง เราต้องกลับบ้านแล้วหล่ะ ป่านนี้ แม่ของเราคงกลับมาแล้ว"
"จ้ะ เพียงออ เราก็จะกลับไปหาแม่ของเราเช่นกัน พรุ่งอย่าลืม มาเล่นกันอีกนะ"
"จ้ะ น้ำแข็ง บ๊าย บาย"
แล้วเพื่อนรักต่างสายพันธุ์ ก็แยกย้ายกัน
นกน้อยบินกลับมาที่รัง บนต้นไม้ใหญ่
แม่นกที่มาถึงก่อนแล้ว และกำลังรอคอยอยู่ ได้ถามว่า
"วันนี้ ไปไหนมาล่ะลูก"
"น้อง (นกน้อย เพียงออ จะแทนตัวเองว่า "น้อง" เวลาคุยกับแม่) ไปเล่นกับน้ำแข็งที่บึงน้ำมาค่ะแม่"
"แล้วน้องสนุกไหม ลูก"
"สนุกค่ะแม่ แต่มีเรื่องให้ตกใจนิดหน่อยค่ะ"
แล้วนกน้อยก็เล่า เรื่องนกกระสาตัวใหญ่ให้แม่นกฟัง
แม่นก จึงชมเชยลูกนกไปว่า
"แม่ภูมิใจ ในตัวน้องมากจ้ะ ที่กล้าหาญ และมีไหวพริบ พร้อมกับมีน้ำใจปกป้องเพื่อน"
"ขอบคุณค่ะแม่"
นกน้อบตอบรับด้วยความสุขใจที่ได้รับคำชมเชยจากแม่
ใต้แสงจันทราและหมู่ดาว ที่ส่องกระจ่างมาที่ต้นไม้ใหญ่และรอบๆบริเวณนั้น แลท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งเรไร อันเป็นเสมือนบทเพลงธรรมชาติอันไพเราะของชายป่าแห่งนั้น นกน้อยได้นอนหลับในรังนอน รับไออุ่นจากแม่ที่นอนอยู่ข้างๆอย่างมีความสุข
♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️
พิรุณกลางราตรี
๑๔ กุมภาพันธ์
๒๕๖๒
